نحوه ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﻧﻘﺶﻫﺎ ﻭ ﮔﺆﻝﻫﺎﯼ ﻗﺎﻟﯽ ﺗﺮﮐﻤﻦ

تورکمن نیوز- اخبار هنری: ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ، ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﮐﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﻭ، ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﯼ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ، ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺮﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺁﻧ‌ﻬﺎﺳﺖ.

به گزارش سایت خبری تحلیلی ترکمن‌های ایران، ﻣﺮﺩﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺑﺎ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ : ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟
ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﺯﻥﻫﺎ ﻭ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻥ، ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺠﻨﮕﯿﻢ. ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮔﻔﺖ : ﺍﻣﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺸﮑﺮ ﺍﻣﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﮔﺮ ﻭﻃﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻫﻢ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ !
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﺯﻧﯽ ﺳﭙﯿﺪ ﻣﻮﯼ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ : ‏« ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻧﺮﻭﯾﺪ ! ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﺮﻭﻡ «! ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺍﺯ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ. ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﺮ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺯﻥ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎﺯﺩ. ﺍﻣﺎ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺯﻥ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ.
ﺯﻥ ﺭﻓﺖ. ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺯﻥ، ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ، ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .‏»
ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺟﻠﺴﻪ، ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ .
ﺁﻥ ﺯﻥ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺍﺭ ﻗﺎﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﻗﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻓﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ.
ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻗﺎﻟﯽ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻓﺖ ﺁﻥ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺷﺒﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﮑﻮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮﺩ، ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ، ﺯﻧﺎﻥ ﻫﺮ ﻧﻘﺸﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ‏(ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ، ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ، ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻍﻫﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ‏) ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻗﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ . ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﻗﺎﻟﯽ، ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ : ﺩﺭ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ، ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﯽ ﺍﺑﺮ، ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺳﺮﺷﺎﺭ، ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﻣﯽﭘﺨﺘﻨﺪ، ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺁﺗﺶ، ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻫﺎ ﺁّﺏ ﺷﺮﺷﺮ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ . ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻭ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﭼﻮﭘﺎﻥ ﻧﯽ ﻣﯽﺯﺩ. ﺯﻧﻬﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺎﻟﯽ، ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎ، ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﺩﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺩﺷﻤﻦ، ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﯿﺰﻩ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ.
ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﮑﺮﺍﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮﻡ؟ ﺁﻥ ﻃﺮﻓﺘﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ، ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺯﺟﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ، ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﮐﺸﺎﻥ
ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺐ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﻧﺪ . ﺭﻧﮓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺁﺗﺸﮕﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ، ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺁﻥ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮔﺮﻩ ﻗﺎﻟﯽ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺯﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻻﭼﯿﻖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﻢ ﺍﺳﺒﻬﺎﯼ ﻟﺸﮑﺮ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺑﺎﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ. ﺯﻥ ﺑﻪ ﺁﻻﭼﯿﻖ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻗﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻻﭼﯿﻖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺗﭙﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﻢ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ. ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ . ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﻮﻡ، ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﻟﺸﮑﺮ، ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺑﻮﺩ. ﭘﯿﺮﺯﻥ، ﻗﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺳﻤﻬﺎﯼ ﺍﺳﺐ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩ. ﺍﺳﺐ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﯾﺪ.

ـ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟ !
ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﻫﺎ ﻭ ﭘﯿﺮﺯﻧﻬﺎﯼ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ . ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﻪ ﻟﺮﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﺍﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﻭ ﺿﺠﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ. ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻗﺎﻟﯽ، ﺯﻧﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺯﯾﺮ ﺍﺷﻌﻪ ﺩﺍﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ : ﺩﺭ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻗﺎﻟﯽ، ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﯽ ﺯﺣﻤﺘﮑﺶ، ﻣﺎﺩﺭﯼ ﭘﯿﺮ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
در میان آن دو، یک قطعه قالی، همچون آهنگی غم انگیز که ﻭﺣﺸﺘﻬﺎﯼ ﺟﻨﮓ، ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﻗﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ . ﺩﺭ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻗﺎﻟﯽ، ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ. ﺯﻥ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺻﺮﯾﺢ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.
ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮔﻔﺖ : ‏«ﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ! ﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ! ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ! ﻣﺮﺩ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺿﻌﯿﻔﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﻨﮓ ﺷﻮﺩ. ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻣﺖ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻦ . ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺸﺖ ! ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻼﻑ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺎﻭﺭﻧﺪ. ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺩﯾﻦ ﻣﺒﯿﻦ ﺍﺳﻼﻡ ، ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.‏»
ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﮐﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﮐﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻗﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﻧﻘﻮﺵ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ‏(ﮔﺆﻝ ‏) ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺯﻥﻫﺎﯼ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺩﺭ ﻗـﺎﻟﯽﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﻮﺵ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽﮐﻨـﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻘـﺸﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻗـﺎﻟﯽ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ، ﻣﻨﻌﮑﺲ
ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ، ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ./ارکین نیوز

http://www.turkmensnews.com/

ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭﺍ ﺳﯿﺪﻭﺭﮐﯿﻨﺎ

نوشتن دیدگاه