یادداشت-ترکمن نیوز- انسانها دانسته یا ندانسته و خواسته یا ناخواسته کم وبیش دنبال حقیقت هستند. چون با کشف حقیقت مشکل یا کم می شود یا حل. اما بیان حقیقت هیچ موقع ودرهیچ زمینه ای مانند سیاست و اقتصاد و دین وفرهنگ و… بدون خطر و دردسر نیست. چون با آشکار شدن حقیقت افراد زیادی سود می برند و عده ی اندک و پرقدرتی ضرر می کنند. چون صاحبان زر و زور نمی خواهند با عیان شدن حقیقت منافع آنها به خطر بیفتد. به همین خاطر آنها با آزادی رسانه ها مخالفت می کنند چون آزادی رسانه ها تبادل اطلاعات را بیشتر می کند و به کشف حقایف بیشتر منجر می شود.
اما گاهی اوقات ترس از احضار و بازجویی و جریمه و بازداشت و زندان و خطر اخراج از شغل و محرومیت از حقوق اجتماعی و حتی خشونت و قتل سبب می شود انسان حقایق مسلم را نادیده بگیرد یا غیر مستقیم با ایما و اشاره بگوید یا در فحوای کلام در لفافه و پیچیده بگوید تا موقعیت خود را به خطر نیندازد. یا افراد حقیقت گو کمتر یافت می شوند.اما این آدمهای مبارز و شجاع و از جان گذشته هستند که با به خطر انداختن جان و آبرو و حیثیت خود وخانواده اش راه را برای دیگران باز می کنند. باری پیشرفت و توسعه جامعه نیاز به دانستن حقایق بیشتر است.
ممکن است درک و اطلاعات ما از یک حقیقت درست نباشد و ما دچار توهم باشیم که حقیقت را می دانیم. اما درست بودن یا نبودن آن بعد از بیان و انتشار آن در اثر تضارب آرا و اندیشه مشخص می شود. یا ممکن است بعد از تضارب آرا و اندیشه حقایق بیشتری کشف شود و جامعه را یک قدم به جلو براند. یا معلوم شود حقیقتی در کار نبوده است و خطای ما اصلاح شود.حال می تواند این حقایق در هر زمینه ای باشد حتی در زمینه های علمی. در قرون وسطی گالیله با به خطر انداختن جان خود حقیقت کشف شده را بیان و علنی کرد. اما او به خاطر ترس از مجازات آن حقیقت علمی را بیان نمی کرد شاید پیشرفت و تکامل جامعه بشری سالها به عقب می افتاد.
شاید قبل از او هم کسانی بوده باشند که آن حقایق را کشف کرده اند اما به خاطر ترس از کلیسا آنرا بیان نکرده باشد. اما از آن زمان تا حالا جوامع پیشرفتهای زیادی کرده است لااقل گفتن حقیقت علمی خطر ندارد بلکه بیشترین خطرات در عرصه های سیاسی است گفتنش را مشکل می کند. اما با این وجود ما در ایران حقیقت ناگفته نداریم تمام حقایق را رسانه های همگانی گفته و به اطلاع مردم رسانده اند. مخصوصا ایرانیانی که در خارج ساکن هستند به راحتی نقطه نظراتشان را می گویند چون آنها را خطر چندانی تهدید نمی کند یا کمتر تهدید می کند. درداخل فضا برای همه چنین نیست.اما در داخل هم کسانی هستند که دانسته های خود را به اطلاع مردم می رسانند و از بالاترین مقامات نیز انتقاد می کنند ولی حکومت هم بعد از چندین مرتبه بازداشت و زندانی و آزاد کردن، آنها را تحمل می کند. این خود پیشرفت کمی نیست.
حتی در این اواخر مناظره و مباحثه های بسیار خوبی از صدا و سیمای ایران پخش می شود در جای خود قابل تحسین است و قدم بسیار مثبتی می باشد. هر چند دیرهنگام می نماید ای کاش چند سال جلوتر انجام می شد که می توانست جلوی خیلی از نارضایتیها و اعتراضها را بگیرد. اما همین مقدار هم نقطه نظرات دیگران تحمل و از رسانه های رسمی پخش شود نشانه های مثبتی است که نباید نادیده گرفت. امیدواریم این فضا بیشتر باز شود و افراد و گروههای بیشتری را در بر بگیرد تا همه از موهبت آزادی بیشتر بهره مند شوند و همه ی ترسها به شجاعت تبدیل و بیان حقایق برای هیچکیس هزینه نداشته باشد.
امان محمد خوجملی
نظر شما چیست ؟