گنبدکاووس، جایی که قلب‌ها برای والیبال می‌تپد و روح‌ها با اسب‌ ترکمن به پرواز در می‌آیند+عکس

امروز در گنبدکاووس، لنز دوربینم شاهد صحنه‌ای بود که تا مدت‌ها در ذهنم ماندگار خواهد شد. به عنوان یک خبرنگار ورزشی که سال‌هاست در این شهر نفس می‌کشم و هم والیبالش را عکاسی کرده‌ام و هم اسب‌دوانی‌اش را، امروز حس کردم چیزی فراتر از یک رویداد ورزشی ساده را ثبت می‌کنم.

آفتاب در حال غروب بود و نور طلایی‌اش روی زمین خاکی مجموعه‌ی سوارکاری جلوه‌ی خاصی داشت. فضایی که معمولاً صدای شیهه‌ی اسب‌ها و ضربه‌ی نعل‌ها فضا را پر می‌کند، امروز صدای تشویق و هیاهوی والیبالیست‌ها به گوش نمی‌رسد.

اما جوانانی با پاهای برهنه، فارغ از هرگونه امکانات لوکس و تجملات، دل به بازی داده‌اند. خاکی که زیر پاهایشان بلند می‌شود، انگار قصه‌های افتخار و حماسه را روایت می‌کند. این خاک، شاهد عرق ریختن نسل‌های قبل هم بوده؛ همان‌هایی که در دهه ۶۰ والیبال گنبد را به اوج جهان رساندند.

دوربینم را چرخاندم سمت حاشیه‌ی میدان. مربیان اسب با آن چهره‌های صبور و آفتاب‌خورده‌شان، انگار والیبال را هم مثل اسب‌ها می‌شناسند. با دقت حرکات بازیکنان را زیر نظر دارند و گاهی نکاتی را به هم گوشزد می‌کنند.

چند قدم آن طرف‌تر، سوارکارانی را دیدم که با لباس‌های رنگی و پر نقش و نگارشان، به صحنه رنگ و جلایی خاص بخشیده‌اند. انگار منتظرند توپ والیبال جای خود را به اسب‌ها بدهد و آن‌ها هم هنرشان را به نمایش بگذارند.

در این میان، اسب‌ها، اسب‌های اصیل ترکمن، نماد شکوه و زیبایی این منطقه، با آرامش یونجه می‌خورند و انگار به این همزیستی عادت کرده‌اند. آن‌ها هم می‌دانند اینجا گنبدکاووس است؛ جایی که قلب‌ها برای والیبال می‌تپد و روح‌ها با اسب‌دوانی به پرواز در می‌آیند.

به عنوان یک عکاس، سعی کردم تمام این لحظات را ثبت کنم. چهره‌های مصمم بازیکنان، نگاه‌های پر از امید مربیان، و اسب‌های نجیبی که با وقار تمام، در پس‌زمینه ایستاده‌اند. با عشق به ورزش صحرایم، امیدوارم عکس‌هایم بتوانند این حس ناب را به بینندگان منتقل کنند؛ حسی از همبستگی، تلاش، و عشقی که در این دیار کهن جریان دارد.

گنبدکاووس، بیشتر از یک شهر، یک حس است. حسی که در خاکش ریشه دوانده و در آسمانش پرواز می‌کند. و من، به عنوان یک خبرنگار و عکاس ورزشی، مفتخرم که بخشی از این حس را به تصویر می‌کشم.

یاشار نیازی – سه شنبه ۳۰ آبان ۱۳۹۶