یادداشت- ترکمن نیوز- گفته می شود برخی از مسئولان بلند پایه ی کشور ده ها مسئولیت مهم دارند. مصداق بارز اینگونه افراد علی اکبر ولایتی با 37 شغل و غلامعلی حداد عادل با 27 شغل می باشد. بیشتر هم یا ریاست آن پست را بر عهده دارند یا نیابت آنرا یا عضو هیئت مدیره یک شرکت یا سازمان می باشند. خلاصه در رده های تصمیم گیری و تصمیم سازی هستند. حالا با حقوق یا پاداشی که از چند جا می گیرند یا نمی گیرند کاری نداریم.
اما سئوالی که در بادی امر به ذهن متبادر می شود این است که این افراد چگونه این همه شغل را به تنهایی مدیریت می کنند?. اگر این بزرگواران بدون استراحت و خواب و خوراک 24 ساعته هم مشغول کار باشند به هر کدام این مسئولیتهایشان یک ساعت هم وقت نمی رسد. آن موقع چگونه مشکلات و نارساییهای وزارت خانه ها و سازمانها و نهادهای تحت مسئولیت خودشان را بر طرف می کنند.
بعضی از این بزرگواران سن سال بسیار بالایی هم دارند مانند آیت الله احمد جنتی که بالای 92 سال سن دارد و چندین پست مهم طراز اول در کشور. ما که هر طور فکر کنیم عقل مان جز تعجب و حیرانی چیزی قد نمی دهد. اگر کسی ما را راهنمایی کند ممنون می شویم.
من این سئوال را با چند نفر از دوستان درمیان گذاشتم یکی در جوابم گفت: قدرت انسان را جوان می کند، می فهمی؟ این عزیزان دلشان جوان است. جوانی دل جسم را هم شاداب و جوان می کند. عشق به خدمت هم در وجودشان موج می زند. پس یک چیز غیر ممکن نیست. مهم این است شما همدلانه و مومنانه به قضیه نگاه کنید، نه منتقدانه.
یکی از دوستان هم گفت: آنها خودشان همیشه در سر کار نیستند. کار را نماینده شان یا معاونشان انجام می دهند آنها از راه دور تلفنی در صورت لزوم دستورات لازم را صادر می کنند.
دیگری هم گفت: مسئولان پستهای مهم و طراز اول را به هرکس هرکس اعتماد نمی کنند. این بی اعتمادی سبب می شود هر کدام این بزرگواران چندین شغل متنوع داشته باشند. این از سر ناچاری است و گرنه آنها خودشان هم چنین گرفتاریهایی را دوست ندارند.
دوست آخری هم بیان فرمود: علت اینکه مشکلات کشور حل نمی شود همین است. هر مدیری باید در راس کارش هشت ساعت تمام حاضر باشد و مشکلات تحت مدیریت خودش را با حد اکثر سعی و تلاش حل و فصل و از تجارب دیگران استفاده کند که در ایران چنین نیست.
به نظر خودم شاید علت اصلی تورم اشتغال مسئولان این باشد که مسئولیت آنها دولتی است و گرنه در بخش خصوصی و رقابتی بودند به علت عدم نو آوری و خلاقیت و عقب ماندن از رقبا همان یک شغل را هم نتوانند حفظ بکنند. چون رقابت و پیشرفت، خلاقیت، نوآوری، مدیریت و پشت کارهمیشگی می خواهد.
مدیر همیشه زیر ذره بین است و یک لحظه خود را آسوده نمی بیند. در چنین شرایطی هم تورم شغل برای مسئولان از بین می رود. هم قحطی شغل برای جوانان از بین می رود. زندگی رانتی و مصنوعی خنثی و همه مجبور می شوند در فضای واقعی زندگی کنند. ضابطه جای رابطه را می گیرد و به هر کس به اندازه ی توانش مسئولیت داده می شود نه بیشتر.
نوشته:امان محمد خوجملی
نظر شما چیست ؟