در تاریخ والیبال به وسعت ایرانی تورکمنصحرایی اگر بخواهیم به عنوان عقاب های روی تور اسم ببریم قطعا دو نفر به نامهای نوری همتی و غیاث الدین صحنه جزو بازیکنان اصلی داخل زمین والیبال توی لیست قرار خواهند گرفت.
چرا که این دو بزرگواری که با بازی های درخشان و منحصر بفردشان هم الگویی از نظر اخلاق و هم از بعد فنی برای جوانان دوران مابعد شان بوده اند. در اومچالی معمولاً در والیبال به مناسبتهای عروسی آن دوران در محلی معروف به( بئراو) محل مرکز آب انباری روستا٫ همواره تیم قوی و با کلاس گنبد٫ یک پای ثابت فینال بود و اغلب نیز جایزه را با خودشان به گنبد میبردند. در این میان و در کنار پنچ بازیکن ثابت تیغی مثل سرشاد٫ خلیل و مجید ازمون٫ یک نفر با چهرهای نیم سوخته ٫چشمانی درشت و با قامتی راسته و بر افراشته با پاسها و حرکات رمزی و با لب خوانی زنده یاد غفور قرنجیک ٫ آبشار و اسپک های کوتاه و بریده کار میکرد. و این بازیکن مثل عقاب وقتی برای اسپک و دفاع پرش میکرد انگار روی تور چند لحظه ای مکث میکرد. طوری که دفاع و مهاجم تیم مقابل را به هر گونه ابتکاری و مقاومتی عاصی میکرد.که در دوران والیبالی نگارنده این سطور به سبک همتی معروف شده بود و الگویی برای بازیکنان میشد و انرژی خاصی را برای والیبال صحرا پمپاژ میکرد.
بله این بازیکن عقاب گونه نوری همتی بود که اکنون گرچه در میادین نیست ولی فضای ذوقی و دلنشینی را با بازی های خود رقم میزد و همینطور تصاویر و ذهنیتهای به یادگار گذاشته اش نما و انرژی خاطراتی خوشی را به یادها متبادر میسازد. بنابراین حس مسوولیت پذیری انسانی٫ عاطفی٫ ورزشی حکم میکند به خاطر اینکه چنین افرادی و زندگانی مثل نوری همتی ها در گنبد و مرحومانی مثل قیاس الدین صحنه ها در آق قلاپرچم والیبال را با عرق جبین شأن به نسل بعدی تحویل داده اند .می طلبد در هر جایگاهی که هستی اعم از نویسنده٫ والیبالیست٫ مسوول ورزشی ٫ هیات والیبالی٫ خیر ورزشی٫ دوستان آن والیبالیست ٫ …سزاوار است به فکر شأن باشیم و اگر زمانی از حرکات و بازی منحصر بفرد و انرژی دهنده قلب و روان آنها لذت برده ایم و اوقاتمان را مطبوع و شاد گذراندیم ٫ به سویشان بشتابیم و در حد توان مرهم زخمهای ناگشوده روانی و معیشتی شأن شویم.
نظر شما چیست ؟