ترکمن نیوز: این سئوال مهمی است که دانستن آن می‌تواند به فهم خیلی از مسائل کمک کند. ساختار قدرت آنها طوری است، کسی که به بالاترین مقام قدرت رسید و بعد دوره‌اش بعد از چهار یا هشت سال به اتمام رسید دیگر نمی‌تواند سودای بازگشت به قدرت را داشته باشند. همین مسئله سبب می‌شود آنها یا به دانشگاه برگردند یا به امور خیریه. گفته می‌شود آنها بیشتر به امور خیریه بر می‌گردند و با سخنرانی‌های خود از شخصیت‌ها یا کشورهای ثروتمند پول زیادی جمع می‌کنند و بعد به نام خود یک بنیاد خیریه تاسیس می‌کنند تا هزینه آن بنیاد خیریه را تامین کرده و نام نیک از خود بر جای بگذارند.
این کار بسیار مهمی است چون آنها از شخصیت و موقعیت و شهرت خود برای رسیدن به اهدافشان حداکثر بهره را می‌گیرند. پول و کمک هم به چنین شخصیتهایی داده می‌شود. چون برای اخذ کمک برای کارهای خیریه علاوه بر خودِ خیریه شخصیت و موقعیت و شهرت مراجعه کننده هم شرط است. بنده خودم چند سال پیش برای گرفتن کمک به یکی از ثروتمندان شهر برای ساختن مدرسه‌ی روستای خودم که نیمه کاره مانده بود مراجعه کردم، نیم میلیون تومان کمک کرد. اگر به همان شخص نماینده‌ی گنبد در مجلس یا فرماندار گنبد مراجعه می‌کرد احتمالاً کمک بیشتری می کرد. چون موقعیت اجتماعی یک شخص سیاسی یا علمی یا دینی یا هنرمند معروف با یک فرد عادی تفاوت می‌کند و همین تفاوت‌ها هم در میزان کمک تاثیر گذار است.
گفته می‌شود نلسون ماندلا رهبر معروف آفریقای جنوبی برای تاسیس بنیاد ماندلا جهت مبارزه با بیماری ایدز در کشور خود، در چند کشور عربی مانند عربستان و کویت و امارات و قطر و ازجمله ایران سخنرانی کرده و چند ده میلیون دلار برای بنیاد خود جمع آوری می‌کند. گفته می‌شود این بنیاد در آفریقای جنوبی کار بسیار بزرگی را در جهت مبارزه با بیماری ایدز انجام می‌دهد. روئسای جمهور و نخست وزیران سابق و سایر شخصیت‌های علمی و هنری و ورزشی سرمایه های معنوی یک کشور هستند اگر از وجود آنها درست استفاده شود تاثیر شایانی برای حل مشکلات کشور خواهند گذاشت.
گویا این کار مهم و مثبت به روسای جمهور سابق ایران مانند خاتمی مهیا نشده است. چون چند سال پیش گله کرده بود منازعات و مبارزات سیاسی همه جا سرایت می‌کند و جلوی کارهای خوب و مثبت مسئولان سابق را می‌گیرد و به منافع ملی هم از دید منافع جناحی نگریسته می‌شود. به همین دلیل از فرصت‌ها و منافع از دست رفته برای کشور ناراحت بود. چون برای کسانی که سالانه میلیاردها دلار از دستشان عبور می کند کسب چند میلیون دلاراز منابع دیگر برایشان چندان مهم نیست. متاسفانه برای پایان منازعات هیچ مرزی هم متصور نیست. چه مرز زمانی چه مرز مکانی.
دعوای مصدق و کاشانی و طرفدارانش بعد از 70 سال هنوز فروکش نکرده است. مصدق که یک شخصیت ملی در تاریخ معاصر ایران محسوب می‌شود ولی احترام لازم را درمیان تمام مردم ایران ندارد. چون نگاه جناحی موضوعیت خود را از دست نداده است. مخالفان او فکر می‌کنند بزرگی او از بزرگی آنها می‌کاهد. پس بنابراین نباید بزرگ شود. اما این مشکل در کشورهای پیشرفته صنعتی بعد از سی، چهل سال به تاریخ می‌پیوندد و تمام می‌شود. از وجود شخصیت‌های بزرگ تا پایان عمر استفاده می‌شود. اما ما هیچ چیز را فراموش نمی‌کنیم همواره در حال خنثی کردن یکدیگر هستیم و هیچ شرمندگی هم از عقب ماندگی خود نداریم.
? امان محمد خوجملی
نظر شما چیست ؟