ترکمن نیوز: وقتی فینال بازیهای والیبال لیگ ملتها بین لهستان و آمریکا را تماشا می‌کردم. پایان بازی و برد لهستان ٫حرکت تماشایی دو تا از بازیکنان هم پست ( پشت خط زن) لهستان و به نوعی رقیب تیمی همدیگر ( کورک و کاچمارک ) را دیدم. با اتمام بازی و قهرمانی شان ٫ طوری همدیگر را بغل میکردند و اشک شوق می‌ریختند که می‌توانست همه را به تعظیم و تحسین وادار کند. و درسی و عبرتی برای ماها می‌توانست باشد.چون کاچمارک با بازیهای درخشانش کورک با آن عظمتی را نیمکت نشین کرده بود . ولی در اینگونه موارد ما در کجا قرار داریم ؟ اگر کاری توسط من و ما و گروه و قبیله ما انجام نگیرد باز قابل قبول می دانیم؟
از این منظر پیام آن حرکت تماشایی این میتواند باشد. در هر جایگاه ٫عنوان ٫ باهر شخصیتی که داشته باشیم ٫ بزرگترین مولفه و آیتم همگرایی یک چیز است و تا آن مهم محقق نشود سخت خواهد بود بقیه امورات رگله شود . و آن نیز چیزی نیست غیر از کنار گذلشتن منیت ٫ نگاه قبیله ای و نگاه جزیره ای به امورات ..حالا هر کار باشد از والیبال بگیر تا انتخابات و…..
ولی در مقابل ٫ اگر همه سر یک اولویت بندی و قبول جایگاه افراد با معیارهای تعریف شده٫ هم گرا شویم. و قبول کنیم منافع فرد فرد جمع در تضاد و عرض همدیگر نیست و میشود منافع راطولی نگاه کرد که اگر من به جایی برسم دست دیگر جمع نشینان را بگیرم و نفع همه در اینگونه نگاه کردن است ٫ شاید بشود کاری برای خود و مردممان بکنیم و گرنه با توجه به اینکه از نزدیک دستی بر آتش داشته ایم و داریم مصداق ضرب‌المثل ترکمنی .دوزاغینگ داشینا آیلانماق.. خواهد بود .
حالا قضاوت با شماست آیا میتوانیم نگاهی مثل بازیکنان لهستان داشته باشیم که با این نگاه و کار تیمی قهرمان جهان میشوند؟
یا اینکه در جا بزنیم و همان جایی باشیم که الان هستیم ؟!
✍️رشید نافعی
نظر شما چیست ؟