افرادی که اندکی با مختصات و شرایط اقلیم و جاذبههای گردشگری کشور ما آشنایی دارند نیک میدانند که بسیاری تفریحات گردشگری و ورزشهای آبی، خاکی و هوایی در ایران قابلیت اجرا دارند و به جرات میتوان گفت بخشهای عمدهای از جاذبههای گردشگری ما، در دنیا منحصر به فرد میباشند.
در واقع وجود دریا، جزایر مختلف، رودخانههای زیبا و پر آب، چشمه سارها و آبشارهای طبیعی، سدها و آببندانها و سایر منابع طبیعی و دست ساز در کنار آثار تاریخی با قدمت چند هزار ساله، صنعتی گردشگری در ایران را به صنعتی با مختصات جهانی و بین المللی تبدیل کرده است. هر چند صنایع دستی، تنوع غذایی، موسیقی و آداب و سنن اقوام ایرانی نیز خود جاذبهای شگرف برای ساکنان بسیاری از کشورها محسوب میشود.
اما تنها داشتن زیر ساختهای طبیعی و تاریخی و اجتماعی در حوزه توریسم کافی نیست و برای احیای این صنعت و توسعه پایدار ان باید با آموزش و برنامه ریزی زمینه معرفی، جذب و ماندگاری گردشگران را در کشور فراهم ساخت.
در حقیقت برای نیل به اهداف آرمانی در حوزه گردشگری در وهله اول نياز به ارائه تعريفي مناسب و جامع از صنعت گردشگري و اهداف مورد نظر داریم و قبل از هر اقدامی باید به ارایه راهکارهایی برای از بین بردن مشکلات دیپلماتیک جهانی و بسط و گسترش ارتباط و وسايل مدرن حمل و نقل، توسعه خدمات هواپيمايي و فرودگاهي و بهره برداري از راههاي ارتباطي و مواصلاتي بهبود تاسیسات بهداشتی و شبکه های آب و …. بپردازیم.
در گام بعد باید در خصوص ارایه امکانات و خدمات در سطح استانداردهای بینالمللی و رفع ضعف خدمات هتلداری و رستوران داری اقدام کرد. چرا که ماندگاری گردشگران و یا بازگشت مجدد به منطقه هدف گردشگری یکی از اهداف بزرگ این صنعت است و با سیستم سنتی نمیتوان افکار جهانی و مدرن پرورش داد.
البته در طول سالهای اخیر اقدامات گستردهای در این خصوص صورت گرفته که می توان به برگزاری هفتههای فرهنگی ایران در کشورهای هدف، برگزاری نمایشگاهها و همایشها اختصاصی در سطح بین المللی جهت شناساندن ظرفیتهای گردشگری کشور ایران و شركت فعال در نمايشگاههاي بين المللي خارج از كشور و انتشار برخی کتابها، مقالات، کاتالوگها و عکسها از جاذبه های گردشگری ایران، تهيه نقشه هاي توريستي و بروشورهاي حاوي اطلاعات مورد نياز جهانگردان اشاره کرد.
با این وجود جلوگیری از تعدد مراکز تصمیم گیری و تقویت بیش از گذشته سازمان اصلی متولی صنعت گردشگری در کشور ایران و پیشگیری از از تداخل وظایف سازمانهای مرتبط و سیاستگذاری مشترک توسط سازمان های مختلف بیش از گذشته ضرروی به نظر می رسد.
با همه این اوصاف باید اذعان داشت تربیت نيروي انساني كارآمد و آشنا به زبانهای بينالمللي و توسعه اماكن اقامتي، پذيرايي، ورزشي و تفريحی نیز یکی از اصلی ترین اقدامات این حوزه است و نباید مورد غفلت قرار گیرد.
بدون تردیدحتی نوع رفتار و پوشش افراد در مکان های عمومی تفاوت های اساسی با سایر مکان ها دارد. وقتی در مکانی که ساختار و رفتار پرسنل بر مبنای احترام و شخصیت دهی به مهمانان ( در قالب مشتری) ساماندهی شده است، قطعاً نوع رفتار و گفتار افراد نیز با احترام و ادب خواهد بود. بنابراین از این ظرفیت و بستر می توان برای توسعه فرهنگ عمومی جامعه استفاده کرد.
در پایان امید است با استفاده از ظرفیت های خدادادی و مواهب طبیعی، تنوع اقوام با رویکرد سنت، پوشش و آداب و رسوم و بهرهجویی از خصلت مهماننوازی ایرانیان در کنار بهکار گیری و آموزش نیروهای جوان کشور و یاری دولت در حمایت از بخش خصوصی و…پایه های صنعت گردشگری در کشور تقویت شود و در کنار همراهی متولیان این حوزه و همراهی مردم در بخش های مختلف گردشگری و مهمان پذیری علاوه بر ایجاد زمینه اشتغال، زمینه توسعه پایدار این صنعت در کشور فراهم شود.
نظر شما چیست ؟