ترکمن نیوز: به نظر می رسد عدم توجه به هشدارهای کارشناسان و منتقدان سالهای دور و نزدیک اینک یکی یکی عوارض و فجایع زیان بار خود را نشان می دهد. ساختار سیاسی در نشنیدن هشدار دلسوزان استاد است. حوادث متروپل و پلاسکو و حادثه سقوط هواپیمای اوکراین نمونه های آن است. هشدارها از فرط تکرار ملال آور و آگاهان از شدت تعجب انگشت حیرت به دهان گزیده اند. ساختار تصمیم گیری ایران بسیار پیچ در پیچ و تو در تو و غامض و غیر شفاف است. چه کسی تصمیم نهایی را می گیرد و چه کسی جواب گو است به راحتی قابل تشخیص نیست.
در چنین ساختاری یقه گرفتن و بازخواست کردن مشکل است. صدای کارشناسان کسی را از خواب بیدار نمی کند. بیداری بعد از زلزله ی 7 ریشتری اتفاق می افتد. چون مسئولیتها در نهادهای گوناگون پخش و پلاست هیچکس حس مسئولیت مستقیم ندارد. یک نمونه مشهودش از بین رفتن سفره آبهای زیر زمینی است. آبها به راحتی از عمق 300 تا 400 متری بیرون کشیده شده شالی و خربزه و هندوانه کاشته می شود. محصولات هندوانه و خربزه راهی کشورهای عربی همسایه می شود. اینها در واقع صادرات محصولات کشاورزی نیست. صادرات آخرین رمقها و شیرازه های زمین و حیات ملی است. ما داریم طلا را با آهن معاوضه می کنیم. از بین رفتن سفره ی آبهای زیرزمینی و فرو نشست زمین در ابعاد مختلف بزرگترین و فاجعه بارترین خطری است کل حیات ملی ایران را تهدید می کند. آب ماده ای نیست که انسان بتواند با اصل موجودیت آن شوخی کند و بتواند با خیال راحت در خانه بخوابد. حوادث قبلی مانند پلاسکو و هواپیمای اوکراین و حادثه تصادف قطار تهران تبریز در نزدیکی سمنان و حادثه فرو ریزی معدن یورت در آزاد شهر هیچکدام به اصلاح ساختار اداری و تصمیم گیری منجر نشده است. اینکه صدای هشدارها شنیده نمی شود و اگر هم شنیده شود تصمیم فوری و عاجلی گرفته نمی شود به همان ساختار معیوبی بر می گردد که همه به راحتی می توانند با پاسکاری به یکدیگر از زیر بار مسئولیت پاسخگویی فرار کنند و نظاره گر فاجعه رخ داده شوند.
آقایان چمن کاری در شهرها را بطور کلی قدغن کنید. کشت شالی را فقط در استانهای گیلان و مازندران در آنجاهاییکه آب وضعیت خیلی خوبی دارد اجازه دهید. تمامی چاهایی عمیق و نیمه عمیق را برای مصارف کشاورزی با اعلام قبلی (امسال) از سال آینده تعطیل کنید. مواد غذایی را می شود از خارج وارد کرد ولی آب را نمی شود. این چه ساختاری است که در مشکلات خود ساخته گرفتار شده و هیچ تصمیم اساسی و قاطع نمی تواند بگیرد. تصمیم گیری در مورد آب را بیش از این نباید به تاخیر انداخت. هر کس تصمیمات آبی دولت را زیر پا گذاشت به شدت مقابله شود. دولت باید کاری کند همه مردم خطر کمبود آب را یک خطر ملی به حساب بیاورند. وراههای مقابله با آنرا یاد بگیرند. نادیده گرفتن خطر قحطی آب به معنای بریدن سر فرزندان به دست خودمان است. می دانیم هزاران مشکل لاینحل دارید که با بی توجهی خودتان ایجاد شده است. اما در مورد آب درنگ جایز نیست اگر از بین رفت درست کردنش هزار سال طول می کشد.
امان محمد خوجملی
فعالی فرهنگی، اجتماعی و رسانهای
نظر شما چیست ؟