ترکمن نیوز: بعضی از انسان‌ها آهنگ زندگی‌شان را خودشان تغییر می‌دهند. ریتمش را عوض می‌کنند. ریتم یک‌نواخت و در ظاهر آرام‌بخشش را به هم می‌زنند و با ریتمی نو که خود خلق می‌کند با زیر و بم‌های جدید آهنگی خلق می‌کنند که ماندگار می‌شود. از فالش نواختن نمی‌هراسند و می‌روند تا این آهنگ خارج از نرم را به آهنگی آرامبخش و دلنواز برای خود و دیگران تبدیل کنند.
دکتر غیادی از این دسته انسان‌ها است. انسانی که ریتم زندگی نرمالش را تغییر داد و رفت در دل منطقه محروم رازو جرگلان تا هم به امر پرورش اسب بپردازد و هم درمانی برای دردهای مردم محروم این منطقه باشد.
انسان‌های این چنینی که نرم زندگی‌شان را به هم زده و تن به فراز و نشیب خود خواسته داده تا تغییری در مسیر انسان‌های دیگر ایجاد و یا بخشی از فرهنگ‌شان را حفظ کنند، نه تنها زندگی‌شان را وقف نمی‌کنند بلکه به معنای واقعی کلمه زندگی می‌کنند. من خود او را در جرگلان و مزرعه پرورش اسبش را از نزدیک ندیدم ولی همسرم که چند باری دیدنشان رفته بود می‌گوید وقتی که از پنجره به اسب‌هایش نگاه می‌کرد عاشقانه می‌نگریست. همسرم با تکبه بر مشاهداتش بارها عشق او به منطقه محروم راز و جرگلان را به زبان آورده بود. این اواخر پرتره‌ای از دکتر شروع به کشیدن کرده بود. وقتی پرسیدم چرا پرتره دکتر را می‌کشد گفت که «من عشق رو در وجود این مرد دیدم».
آری بعضی از انسان‌ها بلدند خارج از نرم بنوازند و آهنگی زیبا بیافرینند. فارغ از اینکه دکتر انسانی خیر بود، فارغ از کارآفرینی که در آن منطقه کرده، فارغ از مداوای بیماران محروم، حضور او در قامت یک دکتری که با تمام دارایی‌اش زندگی در یک منطقه محروم و کلنجار رفتن با مشکلات آنجا را ترجیح می‌دهد می‌تواند یک الگو باشد برای جوانان و به‌خصوص کودکان آن خطه.
من همیشه به این جنبه حضور دکتر در آنجا نگاه کرده‌ام. حضور او یک آشنایی‌زدایی است از الگوی یک دکتر در جامعه. حضور او حتما بر روی کودکی، نوجوانی تاثیر گذاشته و آنها را نیز تشویق کرده است تا تلاش کنند و به جایی برسند. اگر حتی یک کودک با دیدن دکتر خود را در قالب او متصور کرده و تصمیم گرفته باشد دنبال علم و تلاش برود، این یعنی موفقیت بزرگ. من مطمئن هستم نه تنها یک کودک بلکه کودکان بسیاری او را الگوی خود قرار دادند. راز و جرگلان منطقه‌ای کمتر شناخته شده بود. اما دکتر آنجا را شناساند. روح و رونق داد. من مطمئن هستم کودکانی که خود را در قالب او تصور کردند و دنبال تغییر در خود رفتند آنها ادامه دهنده این روح و رونق خواهند بود.
این مطلب را به بهانه فوت همشهری‌ام که اکنون جسمش در کوموش دفه آرام گرفته نوشتم نه اینکه بعد از مرگش تعریفش را کرده باشم، بلکه می‌خواهم بگویم ما به انسان‌هایی که خارج از آهنگ بنوازند نیاز داریم. می‌خواهم بگویم روح او همیشه توسط کسانی که او را الگو گرفتند و آنها نیز با ادامه دادن این منش و الگو شدن برای نسل بعد از خود در آن منطقه در جریان و زندگی خواهد بود.
او زنده است؛ چون نتش را خودش نوشت و بی‌هیچ ادعایی اجازه داد همه از آهنگی که می‌نوازد بهره ببرند.
✍️صدیقه جاذبی
عضو هیات تحریریه ترکمن نیوز
نظر شما چیست ؟