یادداشت-ترکمن نیوز: نوروز سال گذشته، مردم گنبدکاووس از مسأله ای شوکه شدند؛ مسأله ای که کسی فکرش را هم نمیکرد. آن هم بسته شدن فلکه الله آزادشهر به سمت گنبد بود. طوری که گنبد را از منزوی به منزوی تر تبديل کرد. کورسوی امید مردم شهر گنبد و اطراف آن، از بین رفته بود.
بهانهی مسئولان اجرائی آزادشهر، ترافیک پیش آمده در ایام نوروز بود. البته راهکار آنها، بستن میدان بود. بعد از تعطیلات، میدان به روال سابق خود بازگشت. مسئولین گنبدکاووس هم آن را فراموش کردند؛ تا قبل از تحویل سال نو امسال. باز آن مسأله تکرار شد و دوباره نظرهای کارشناسی و انتقادی شروع شد.
خوشبختانه گویا فرماندار محترم آزادشهر پادرمیانی کرده و مسیر باز شده. ولی اینها تلنگریست بر مسئولان شهرمان. همهی نهادها. حتی نمایندهی محترم مجلس شورای اسلامی. این مسأله «باید» ریشهای حل شود. یک راهکار اساسی برای آن باید پیدا کنیم.
از این مسأله بسیار ناراحت بودم. روز سوم فروردين در خيابان امام خمینی جنوبی، چهارراه مدرس (راهنمایی) ایستاده بودم. دیدم ماشین کناری من میخواهد چیزی بپرسد. شیشه را پائین دادم. مسافر بود. سؤال عجیبی از من پرسید؛ گفت:برج گنبد قابوس کجاست؟ آدرس دادم و راهنمایی کردم. ولی برای خودم سؤال پیش آمد. برگشتم و مسیر را دنبال کردم. دیدم بندهی خدا حق داشت. تابلوی راهنمایی وجود نداشت که مسافران را راهنمایی کند. دور میدان ١٧ شهریور هم یک بنر کوچک نصب کرده بودند. «بطرف ستاد اسکان فرهنگيان». باز هم شکر که به خود زحمت داده بودند.
در شهرهای توریستی، اگر دقت کنیم، چیز خاصی وجود ندارد. ولی حداقل مشکل پارکینگ و تابلوهای هدایت کننده و «برجسته» کنندهی جاذبه شان را حل کردهاند و مسافران آواره نیستند.
ولی متأسفانه در شهر ما اینها را هم نتوانستهایم حل کنیم. حتی اندک فضای موجود برای پارک کردن ماشين را هم یک گروه به نام «پارکبان!!» قبضه کردهاند و مسائلی پیش می آورند که خوشایند نیستند و خاطرهی خوشی در اذهان مسافران نمیگذارد.
بعد ما بسته شدن میدان الله آزادشهر را علت نبود توریست در شهرمان میدانیم. اگر اخبار را دنبال میکنید، شنیدهاید که امسال بندرترکمن در جذب توریست رکورد ثبت کرده. آن شهر هم مانند گنبد، در حاشيه هست و در مسیر نیست. مسافر برای رفتن با مشکل مواجه است. ولی عملکرد مسپولان شهرستان ترکمن در این زمینه بسیار خوب بوده و توانستهاند مسافران را «جذب» کنند.
سؤالی که پیش میآید این است: ما کی راه خواهیم افتاد؟ کی راه رفتن را یاد خواهیم گرفت؟ آیا میتوانیم به گرد پای شهرهای دیگر برسیم و این حداقلها را حل کنیم؟
البته در مقیاس استانی میگویم. در مقیاس جهانی و حتی کشوری که حرفی نداریم بزنیم. شهری که زمانی پایتخت سوارکاری خاورمیانه بوده و باشگاه سوارکاری، هتل مخصوص خودش را داشته. شهری که به عنوان پايتخت والیبال شناخته میشود. شهری که «بلندترین» بنای آجری «جهان» را در خود دارد. یادگاری از هزار سال پیش. شهر دشتها و تالاب ها. شهر کشاورزان و دامداران.
امیدوارم این دغدغه ی مردم شهرمان به پایان برسد و روزی شاهد تصمیمات معقولانه و دلسوزانهی مدیران شهر گنبدکاووس باشیم.
✍️یحیی خوجه
یادداشت نویس و عضو تحریریه ترکمن نیوز
نظر شما چیست ؟