تورکمن نیوز: بسیار شگفت آور است که در کشورما ساده ترین و پیش پا افتاده ترین امور به یک معضل لاینحل و پیچیده و کلاف سردرگم تبدیل می شود و وقت مسئولان را می گیرد و هزینه های غیر ضروری فراوانی برای مملکت ایجاد می کند که با اندک تدبیری قابل رفع است. افراد باید آنقدر پافشاری بکنند و آنقدر مبارزه بکنند و حتی افرادی باید فدا بشوند تا ثابت شود این حق مسلم متعلق به آنها بوده است.
استدلالی که برای مخالفت با حضور زنان در ورزشگاه ها آورده می شد که هیچ پایه و اساسی درستی نداشت مانند خلاف شرع بودن اختلاط زن و مرد، امکانات رفاهی نداشتن در استادیوم ها، آماده نبودن زیرساختها و… در صورتیکه همه می دانیم زن و مرد در ایران با هم زندگی می کنند. در خیابان ها و کوچه ها و ادارات دولتی در بیمارستان ها و در مزارع کشاورزی در داخل اتوبوس و مینی بوس و تاکسی وهزاران جای دیگر. مخالفان با این دوگانگی ها و تناقض ها کاری نداشتند فقط به مواضع نادرست و ناصواب خود اصرار داشتند آنهم بنام شرع و دین. خدا می داند از این ناحیه چقدر به دین و مذهب نادانسته و نا خواسته آسیب وارد شده باشد.
چرا باید حل یک مشکل ساده، جهانیان را متعجب و با مداخله ی یک نهاد پرقدرت خارجی حل و فصل شود؟ مگر خود ما عقل و شعور نداشتیم؟ چرا کشوری که 2500 سال پیش بزرگان قومش برای مردم جهان منشور حقوق بشر را نوشته اند برای حل ساده ترین مشکلش بعد از25 قرن درمانده شوند؟ آیا بهتر نبود به جای اینکه در مقابل یک نهاد خارجی سرخم بکنیم در مقابل دختران خودمان کرنش می کردیم؟ مگراین دختران فرزندان آن مادرانی نبودند که انقلاب کرده بودند و جنگ تحمیلی را فداکارانه اداره کرده و من و شما را در مسند قدرت نشاندند. ولی امروز مطالباتشان عوض شده است.
مگر قرار بود همه در چهل سال پیش بمانیم و هیچ تغییری نکنیم؟ همچنین است مشکل دوچرخه سواری زنان و بازی نکردن ورزشکاران ایران در مقابل ورزشکاران اسرائیلی هر چه زودتر با عقل و منطق و درایت و تدبیر و قبل از اینکه دیگران به ما دیکته کنند حل شود. استدلالی که برای مخالفت با این امور آورده شده است به قدری سست و بی پایه است که در هیچ محکمه ای قابل دفاع نیست. همچنانکه در میدان رزم در مقابل آنها می ایستیم در میادین ورزشی هم در مقابل آنها به ایستیم و پرچم کشور را با قهرمانی به احتزاز درآوریم.
اگر در میدان نبرد شکست هم بخوریم هیچ از بزرگی ما کم نمی شود. درمیدان نبرد برای همه احتمال شکست و پیروزی هست ولی مهم آن است که میدان را بدون نبرد خالی نکنیم. ما بی جهت پرچم خود را پایین می کشیم تا احتمال بالا رفتن پرچم دشمن بیشتر شود. این غیر از کمک به موفقیت دشمن معنای دیگری ندارد که باید هر چه زودتر به آن پایان داده شود. مسابقه دادن با ورزشکاران دشمن به معنای دوستی نیست. به معنای برقراری رابطه نیست. به معنای سازش با دشمن نیست. به معنای کنار گذاشتن یک شعار اشتباه و تصحیح یک راه خطاست. مگر ما تا به حال اشتباه نداشتیم؟ اینهم یکی از اشتباهات است که بعد از چند سال باید با شجاعت و بدون رو دروایستی اصلاح شود. جلوی ضرر هر موقع گرفته شود منفعت است.
✍️ امان محمد خوجملی
نظر شما چیست ؟